Ψάχνω χρόνια να καταλάβω τι συμβαίνει με τους ανθρώπους. Γιατί αυτή η ευαίσθητη και τρυφερή φύση μας ζητάει τυράννους για να λειτουργεί. Ενώ έχουμε την επιλογή να πράξουμε τα μέγιστα σε όλους τους τομείς, καθόμαστε μέσα σε τεχνήτη λίμνη λάσπης και αρνούμαστε να δουλέψουμε για να πετύχουμε τους σκοπούς μας. Σημείωση: τους δικούς μας σκοπούς.
Από τις πρώιμες περιόδους της ανθρωπότητας, έχουμε εικόνες στην τέχνη και αναφορές στα κείμενα για τη χρήση του “μαστιγίου”. Άνθρωποι μαστιγωμένοι κουβαλάνε πέτρες για τις πυραμίδες, άνθρωποι πιεσμένοι καλλιεργούν σοδιές, άνθρωποι στριμωγμένοι σα σαρδέλες πεθαμένες σε κουτί, στα εργοστάσια, δουλεύουν για τα “αφεντικά” τους, να βγάλουν παραγωγή. Γιατί όμως; Γιατί έτσι κι όχι αλλιώς; Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δε λέω πως φταίνε αυτοί. Πιθανόν, σε εκείνες τις περιόδους υπήρχε και μια καταπίεση τυραννικής φύσεως αναπόφευκτη και σε κάποιες άλλες, λιγότερες ευχέριες σχετικά με την ανάπτυξη ομαδικών μοντέλων εργασίας. Μοναδική λύση, η προσφυγή σε μαζικές θέσεις εργασίας για την επιβίωση, στο κεφάλαιο.
Δεν έχω ζήσει σε παλαιότερες εποχές σίγουρα να μπορώ να πω πως ήταν τα πράγματα. Δε θέλω να φιλοσοφώ εις μάτην. Μπορώ όμως να πω γι’ αυτή που διανύουμε τώρα. Εν έτει 2016, που όλα είναι τόσο ανοιχτά κι όλα επιτρέπονται δικαιωματικά, δεν αξιοποιούμε το αναφαίρετο δικαίωμά μας να ξεκινάμε πλαίσια, ενασχολήσεις, επαγγελματικές δραστηριότητες. Να οργανωνόμαστε. Αρνούμαστε πεισματικά να δούμε τις ανάγκες και επιμένουμε ατομικά, δογματικά και αποκλειστικά σε αυτά που θέλουμε, άσχετα με το αν αυτα μπορούν να αποδόσουν. Σα να θέλει κάποιος να σπείρει ένα χωράφι χωρίς χώμα, μόνο βράχο και να θέλει να θερίσει στάρι κι ακόμα χειρότερα να μη θέλει να κοπιάσει γι αυτό. Απλά, χωρίς προσπάθεια, οργάνωση και αφοσίωση, να γκρινιάζει πως τίποτα δε φυτρώνει μα να μην κουνάει και τα χέρια του συνάμα.
Όταν δε, κάποιος άλλος έρθει να του προσφέρει αυτό το πλαίσιο των πραγμάτων που τον ενδιαφέρει, θα υπάρχουν μόνο προβλήματα όχι λύσεις. Κι είναι κρίμα, γιατί αυτή η λογική είναι ένας από τους λόγους που δεν αξιοποιούμε τις όσες δυνατότητες διαθέτουμε σα σύνολο. Θα ζητάς κάποιον να σε καμτσικώνει για να κάνεις αυτό που εσύ θες. Μου είναι δύσκολο να το βλέπω αυτό. Ειλικρινά, δε βλέπω το λόγο.
Στη δική μου λογική, υπάρχει ένας δρόμος, ενα τρόπος, μια μέθοδος. Δεν είσαι όντως δέντρο. Δεν έχεις ρίζες. Αν δε σου αρέσει μια κατάσταση, φτιάξε μια άλλη, δική σου. Βρες 1-2-3-20 ανθρώπους που να μοιράζονται το όνειρο σου και ξεκίνα. Ανασκουμπώνεσαι τότε και δουλεύεις, δίκαια, χωρίς να εξουσιάζεσαι, χωρίς να εξουσιάζεις, σεβόμενος την ιεραρχία της δομής στην οποία βρίσκεσαι. Αν ακόμα κι εκεί επιζητάς μαστίγιο για να λειτουργήσεις, καλύτερα να μη διαμαρτύρεσαι για τα δεινά που αντιμετωπίζεις. Δε φταίει το περιβάλλον, εξακολουθείς να φταις εσυ. Και αναγκαστικά θα παραγκωνιστείς.
Στην ατομικότητα, τότε, ισχύει και ο νόμος της φυσικής επιλογής. Αυτός κατά το Δαρβίνο, εξαλείφει τις αδύναμες μονάδες, συνεχίζει αυτές με τα δυνατά στοιχεία. Ένα φυσικός Καιάδας, κατά κάποιον τρόπο. Προσωπικά, δε θα το ήθελα αυτό. Θα ήθελα, όμως, να σας καλέσω να φτιάξουμε μια εναία κουλτούρα, όπου θα μπορούμε να περπατήσουμε σε ένα δρόμο οργάνωσης, σεβασμού και προστασίας. Ένα δρόμο ομαδικό, όπου με σκληρή δουλειά, θα γυρίσουμε τον ήλιο και μαζί θα καταφέρουμε να φτάσουμε μακρυά, χωρίς τυραννία και καταπίεση. Χωρίς μαστίγιο. Όπως μας αξίζει, σαν άνθρωποι.