Πέρασε κάτω από το παραθυρό μου πλανόδιος ακορντεονίστας. Ζέστανε ή ψυχή μου με την αντήχηση της φωνής του στα στενά και τον ήχο του οργάνου. Του έδωσα λίγα ψιλά κι αυτος μου τραγούδησε το “Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι”.
Ο κόσμος χρειάζεται πλανόδιους ακορντεονίστες στις γειτονιές και λατερνατζίδες. Είμαστε πολλοί εμείς οι άλλοι, οι ψυχροί. Σκοτώνουμε αυτούς που φέρνουν ζέστη.
Μη λησμονάτε τους πλανόδιους. Να τους δίνετε και λίγα ψιλά, να συνεχίσουν να υπάρχουν. Αλλιώς, θα έχουμε για πάντα χάσει την επαφή με τη ζεστασιά των αναμνήσεών μας.