Δραπετεύω σ’ ένα στρατί
γεμάτο ορτανσίες που
κρέμονται απ’ τους κήπους των σπιτιών
σα στολίδια.
Κι όπως περνώ από το ξεχείλωμα του εφιάλτη στ’ όνειρο,
αθόρυβα, κλεφτά
Τι συλλογίζεις;
με ρωτάνε τα πουλάκια, καθισμένα στο παράθυρο της άνοιξης.
Για να μην προδωθώ,
άηχα, μουλωχτά,
νοματίζω με τα δυό μου δάχτυλα
Ένα βήμα πιο μακρυά.
Κι αυτά γελάνε.
