Μέσα μου κοιμάται διαδοχικά
στα δύο του πλευρά
ο Ποιητής εαυτός μου.
Από το πλευρό που ξύπνησε σήμερα
με ρωτάει:
“Κάθε μέρα μου γλυστράω ένα σκαλί πιο κάτω.
Κάποτε μιλούσα για Έρωτες, για Ωκεανούς
και Ποτάμια.
Και στο βυθό που έχω πέσει
κάτω απ’ την άμμο
βλέπω μόνο μαύρο, πίκρα και κούραση
ή στην καλύτερη περίπτωση το Γκρίζο.
Έχασα το δρόμο μου
ή μου τον κρύψαν;”
Μακάρι αύριο να σηκωθεί το άλλο μου πλευρό
να απαντήσει.
Έτσι θα ξέρω πως δεν πέθανα προδότης του εαυτού μου
απλά κοιμώμενος στα δυο μου πλευρά
πνιγμένος από τον εμετό των σκέψεων και των λόγων
που δεν έφτυσα.
