S1E5: Τα φτερά σου | Κατερίνα Αθανασοπούλου

Δεν πάλεψα όμως.
Η μάχη που θα έδινα άνιση,
χαμένη πριν αρχίσει.
Μόνο περίμενα να φύγει το μπουρίνι.
Δεν πάλεψα όμως.
Η μάχη που θα έδινα άνιση,
χαμένη πριν αρχίσει.
Μόνο περίμενα να φύγει το μπουρίνι.
Μελάνι τελειωμένο. Γραφή λειψή.
Έφυγες βιάστηκά και άηχα. Έμεινα πίσω.
Δραπετεύω σ’ ένα στρατί
γεμάτο ορτανσίες που
κρέμονται απ’ τους κήπους των σπιτιών
σα στολίδια.
Μέσα μου κοιμάται διαδοχικά
στα δύο του πλευρά
ο Ποιητής εαυτός μου.
Όταν ανέβω στο Βράχο
να’ ρθείς.