Όλα τα λεφτά αυτή η εικόνα.
“Όλα τα λεφτά” αυτή η εικόνα και η φράση του Αλέξη Αντωνόπουλου: “Αν θεωρείς ότι τούτη η χώρα, και ό,τι αυτή η χώρα πρεσβεύει, απειλείται από μία ή εκατό κοπέλες που φοράνε μπούργκα, τότε δεν έχεις καταλάβει τι σημαίνει Ελλάδα· δεν γνωρίζεις πού πατάς”.

25 Μαρτίου! Επί τέλους μέρα για έθνος, σημαίες, παρέλαση και σκορδαλιά. Δεν ξέρω αν το πήραμε χαμπάρι. (Η μήπως επειδή είναι αραβόφωνη ή λέξη να μην τη χρησιμοποίησω; – [αραβική خبر, xábar: γνωρίζω καλά, γνώση, είδηση]). Καλούμαστε να γιορτάσουμε το Έθνος και να το προφυλάξουμε από τον εξωτερικό εχθρό, μη μας πάρει την ελληνικότητά μας, τις γυναίκες μας, τις δουλειές μας.

Η μεγάλη είδηση της ημέρας είναι η μαθήτρια που παρέλασε φορώντας μαντήλα. Βέβαια, αν δεν ήταν αυτή, θα ήταν ο Αλβανός μαθητής, ο μαυριδερός μαθητής ή όποιος δε μας μοιάζει αρκετά ή δε φέρει τις δικές μας αντιλήψεις. Γι’ αυτό λοιπόν, γρηγορείτε! Έχουμε μεγάλο πρόβλημα με τον εξωτερικό εχθρό και πρέπει να του “κηρύξουμε τον πόλεμο”. Κάτω από τη μεγάλη ομπρέλα της “ασφάλειας” και της “συνοχής κάτω από ένα κοινό στόχο, ενάντια στις εξωτερικές απείλες”, γυρω από τη θαλπωρή του μεγάλου αδερφού. Προς Θεού, με αγία καθαρότητα και πολύ κρίνο, μακρυά από την τρομοκρατία των άλλων.

Δε μπορώ να γράψω κάτι πιο εύστοχο από αυτό που ήδη έγραψε ο Αλέξης Αντωνόπουλος για το συμβάν.

“Το σπαστικό είναι πως αν η συμμετοχή της κοπέλας με την μπούργκα στην παρέλαση ήταν ταινία, εμείς θα ήμασταν εκείνοι οι μη ρεαλιστικοί κομπάρσοι που βλέπεις σε προχειροφτιαγμένες ταινίες· με τα υπερβολικά επιφωνήματα και την αφύσικη αντίδραση.
Το κοινό θα γέλαγε και οι κριτικοί θα μας έθαβαν κάθε φορά που θα βλέπαμε μόνο μία μπούργκα και όχι το κορίτσι που τη φοράει. Που δεν θα βλέπαμε το κορίτσι, γενικά.
Θα παραπονιόντουσαν, δικαιολογημένα, που οι κομπάρσοι μετέτρεψαν ένα μικρό παιδί σε σύμβολο κάποιου κακού – λες και δεν υπήρχε περίπτωση για την κοπέλα να βλέπει στο διαδίκτυο τα σχόλια τους, λες και δεν μπορούσαν να διανοηθούν τι μπορεί κάτι τέτοιο να προκαλέσει στη ζωή ενός 13χρονου κοριτσιού.
Τα κίνητρα μας (να προστατευτούμε από τον φασισμό των θρησκευτικών συμβόλων ή να κρατήσουμε τις Ελληνικές παραδόσεις ‘‘καθαρές’’ από ξένα στοιχεία) θα κατέληγαν να είναι ανύπαρκτα λόγω των αντιφάσεων τους:
1) Δεν μπορείς να νικήσεις τον φασισμό με τον φασισμό· εφόσον πιστεύεις πως ένα θρησκευτικό σύμβολο είναι συνάμα και έμβλημα περιορισμού της ελευθερίας, ο στόχος σου είναι να εμπνεύσεις με τη ζωή σου κάποιον να το ξεφορτωθεί, όχι να τον επικρίνεις ή να του απαγορέψεις να το φοράει. Γουστάρουμε να μιλάμε για απαγορεύσεις επειδή είναι εύκολο ν’ αλλάξουμε τον κόσμο έτσι: Απλώς απαγορεύουμε ό,τι δεν μας αρέσει, κι έπειτα είμαστε ο ορισμός του progressive. Ναι, δεν πάει έτσι.
2) Ο Ελληνισμός δεν χρειάζεται καμία προστασία από παιδιά που θέλουν να τιμήσουν, περήφανα, την πατρίδα τους. Αν θεωρείς ότι τούτη η χώρα, και ό,τι αυτή η χώρα πρεσβεύει, απειλείται από μία ή εκατό κοπέλες που φοράνε μπούργκα, τότε δεν έχεις καταλάβει τι σημαίνει Ελλάδα· δεν γνωρίζεις πού πατάς.
Δεν θέλω να είμαι κομπάρσος σκηνοθετημένος από έναν βοηθό σκηνοθέτη που βαριέται να κάνει καλά τη δουλειά του. Η ζωή αυτή είναι ήδη υπερβολικά δύσκολη για να μπορώ να το αντέξω. Αν δεν είμαι ο Indiana Jones ή ο Batman ή εκείνο το γενναίο κορίτσι, ας είμαι τουλάχιστον ένας από εκείνους τους extras που φέρονται ρεαλιστικά ακόμα και όταν ο σκηνοθέτης τούς λέει να κάνουν κάτι παράλογο – να, όπως αυτός ο αξιαγάπητος κύριος που ήταν αρκετά ρεαλιστής ώστε να μην προσπαθήσει να χτυπήσει ολόκληρο Batman.”

Προτιμώ τα μικρά κείμενα γιατί όντως κάποιες φορές τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Θέλω να μείνω σε λίγα και καλά. Τρεις φράσεις, δυο καλλιτεχνών κι ενός πολιτικού (μην εκπλαγείτε), που για μένα συνοψίζουν τέλεια την κατάσταση αυτή.

“Δεν είναι οι διαφορές μας που μας χωρίζουν. Είναι η μη ικανότητά μας να αναγνωρίσουμε, να αποδεχόμαστε και να γιορτάζουμε αυτές τις διαφορές.”

– Όντρεϊ Λόρντ, ποιήτρια Τζαμαικανής καταγωγής και ακτιβίστρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ο Άρβο Πάρτ, Εσθονός συνθέτης είχε πει πως: “Μόνο ένα πρίσμα μπορεί να χωρίσει τα χρώματα και ταυτόχρονα να τα κάνει να φαίνονται όλα μαζί. Αυτό το πρίσμα είναι η ψυχή αυτού που ακούει.”

Κι ο “φίλος” πρώην πρωθυπουργός της Μ. Βρεττανίας, Τόνι Μπλερ για την τρομοκρατία: “Η τρομοκρατία βρίσκετε όχι μόνο μέσα στην ίδια τη βίαιη πράξη. Βρίσκεται στη λογική παραγωγής περεταίρω τρόμου. Ξεκινάει για να προξενήσει φλεγμονή, να διαιρέσει και να προκαλέσει συνέπειες, οι οποίες μετέπειτα χρησιμοποιούνται για να δικαιολογηθεί περισσότερος τρόμος.”

Να είμαστε έξυπνοι μα κι εγκάρδιοι. Αυτό μας κρατάει ανθρώπους. Να είμαστε προσεκτικοί μα όχι κότες. Να χτυπάμε έξυπνα το Μπάτμαν, κάθε φορά που χρειάζεται.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *