Ο Κεν Ρόμπινσον μιλά για ό, τι σκοτώνει τη δημιουργικότητα.
Είναι πρωί -για μένα και μεσημέρι για τον υπόλοιπο κόσμο-, Σάββατο, μέρα βροχερή. Ένας από τους λόγους που ξενύχτησα ήταν εργασιακός, ως συνήθως. Το καινούριο site του Μαύρου Προβάτου μεταφέρεται σε διαφορετικό σέρβερ, ώστε να γίνει πολυ-πλατφόρμα. Σαφώς, περιλαμβάνει αρκετό ξενύχτι.
Κατά τη διαδικασία της υπομονής κι αναμονής, τί να κάνει ένας άνθρωπος; Η βαρεμάρα αρκετή, όχι για τη διαδικασία, αλλά για το χρόνο που παίρνει, αναγκαίο κακό για να ανεβάσεις περίπου 8.000 αρχεία… Η λύση είναι μία. Ψάνεις για διάφορα Νέα σε Blogs.
Στα μάτια μου πέφτει ένα άρθρο από κάποιο site που δε γνωρίζω. TED. Ιδέες που αξίζει να διαδοθούν. Ήταν απλά σα να μου έκλεινε το μάτι. Βέβαια, δεν κατάλαβα από την αρχή. Σαν σε ταινία μυστηρίου, το αντιλαμβάνεσαι αργότερα και λες, Ναι, αυτό ήταν. Μπροστά μου ήταν, όλη αυτή την ώρα.
Φράσεις κλειδιά που άκουσα και είδα σε ένα βίντεο που δεν το έπιανε το μάτι σου, δε μπορώ να το κρύψω. Στριφογύρισα μερικές φορές στο κρεββάτι μου, σαν τον Εμπενίζερ Σκρούτζ, όταν τον επισκέφθηκαν τα φαντάσματα των Χριστουγέννων, είναι σαν τις ακόλουθες:
- Εάν δεν είσαι προετοιμασμένος να κάνεις λάθος, δε θα σκεφθείς ποτέ κάτι πρωτότυπο.
- Στιγματίσουμε τα λάθη…
- Όλα τα παιδιά γεννιούνται καλλιτέχνες. Το θέμα είναι να παραμείνουν καλλιτέχνες καθώς μεγαλώνουν – Π. Πικάσσο.
- Στην ιεαραρχία της εκπαίδευσης, οι τέχνες βρίσκονται παγκοσμίως στην τελευταία βαθμίδα.
- Παραγκωνίζουμε τις τέχνες γιατί είναι μη παραγωγικές και οδηγούν σε ανεργία (Εδώ γέλασα..)
- Τρία πράγματα για τη Δημιουργικότητα.
- Ποικίλει.
- Είναι δυναμική, διαδραστική.
- Ξεχωρίζει.
- Ανθρώπινη Οικολογία….
Τα άκουγα ξανά και ξανά να αντηχούν στο κεφάλι μου, μέχρι που αποφάσισα ντα μοιραστώ μάζι σας.
Από μικρός με ρωτούσαν τί ηθελα να γίνω όταν μεγαλώσω, λες και έπρεπε να να γνωρίζω από μόνος μου τί συμβαίνει στον κόσμο. Συμπεριλαμβανομένων των γονιών μου και των δασκάλων μου, οι πρώτοι γιατί δεν ήξεραν τον τρόπο, οι δεύτεροι γιατί ενώ έπρεπε να τον ξέρουν και να μου τον δείξουν, προφανώς δεν ενδιαφέρονταν, κανείς δε μου έδειξε ένα δρόμο στο πως να αποφασίζω για μένα, πως να διαλέγω τι θέλω και τί όχι και με ποιά κριτήρια να το κάνω, όταν χρειάζεται. Έτσι λοιπόν, όλα έγιναν σχετικά στην τύχη. Αυτό ήταν καλό, διότι ήμουν τυχερός μέσα στην ατυχία μου. Η τύχη μου, με έριξε στην τέχνη και με σκληρή δουλειά, παραμένω μέχρι και σήμερα.
Σκέφτομαι τώρα, αν είχα αποφασίσει να ακολουθήσω τα λαμπρά παραδείγματα που ακολούθησαν φίλοι – μετά από προτροπή – κι έγιναν λογιστές, τραπεζικοί (υπάλληλοι, μη φανταστείτε), υπάλληλοι εταριών ή δεν ξέρω εγώ τί άλλο ενώ εκέινοι ήθελαν να γίνουν μουσικοί, χορευτές, σκηνοθέτες, ζωγράφοι, υδραυλικοί κλπ… που θα ήμουν αυτή τη στιγμή. Πώς θα ζούσα.
Στο παρελθόν, έχω ζηλέψει τους ανθρώπους που αυτό που θέλουν να κάνουν στη ζωή είναι να πηγαινοέρχονται στη δουλειά τους και να περιμένουν την επόμενη εργασιακή ημέρα και την ξεκούραση του Σαββατοκύριακου. Εγώ δεν έιμαι έτσι. Όσο κι αν προσπάθησα. Η ανάγκη να δημιουργήσω υπερνικάει τα πάντα. Ακόμα και τις φωνές ενός αγαπημένου προσώπου. Είμαι σχεδόν 30 χρονών.
Βλέπουμε λοιπόν, ενα παιδί, να προσπαθεί ενστικτώδικα να προσδιοριστεί στη ζωή. Να βρεί αυτό που θέλει να κάνει στη ζωή που ήρθε να ζήσει, με όλες τις δυνατότητες να ανοίγονται μπροστά του. Το χρέος μας είναι να στηρίξουμε τις αποφάσεις του, τις προσπάθειές του, τις ανάγκες του. Όμως, σαν μανιακοί ξυλοκόποι – πυρομανείς, πελεκάμε το γεμάτο ζωή δέντρο που με κόπο φυτρώνει το παιδί και το καίμε, στο βωμό της εύρεσης εργασίας. Όλοι πρεπει να γίνουμε στελέχοι επιχειρήσεων ή καθηγητές πανεπιστημίων.
Σκοτώνουμε τη Δημιουργικότητα και φτιάχνουμε παιδιά Φρανκεστάιν, στα πρότυπα ενός συστήματος που θέλει να μεγαλώσει ανθρώπους άβουλους, κενούς, ανεγκέφαλους και με μοναδικό σκοπό να υπηρετούν δουλικά ιδέες που έχουν αφαιρέσει κάθε σπίθα ανάγκης για έκφραση, ύπαρξη και έρωτα για Δημιουργία.
Έχουμε μείνει με τόση αφοσίωση προσκολλημένοι στους Μεγάλους των περασμένων εποχών, ώστε κανείς δε μπορεί ούτε καν να φανταστεί πως κάποιος από εμάς θα ήταν ο Μεγάλος της εποχής μας, σε οποιονδήποτε τομέα αλλά οι δυνατότητες του πλακώθηκαν από τους τόνους χαρτούρας και των deadlines ή από την επιμονή ενός δασκάλου ή ενός γονέα, πως εάν δε είσαι καλός στην άλγεβρα αλλά στην ποίηση, δε θα καταφέρεις τίποτα στη ζωή σου…
Το Blog που είδα:
http://www.ted.com/talks/lang/gre/ken_robinson_says_schools_kill_creativity.html
Ο Ken Robinson:
Αγγλικά: http://en.wikipedia.org/wiki/Ken_Robinson_(British_author)
Ελληνικά: Κάντε κλικ Εδώ