Πριν ξεκινήσουμε, δείτε αυτό.
Αυτός ήταν ο Μπαντ Σπένσερ, μετρ της μπούφλας, άρχοντας της διδόμενης καρπαζιάς, επιστήμονας της πρέπουσας σφαλιάρας. Τώρα, θα σας πω μια ιστορία.
Όπως ξέρετε (ή μόλις θα μάθετε), συγκατοικώ -μαζί με δύο γάτες, το Όμπερον και τη Λούνα– κι αυτή τη φάτσα, το Λάσλο. Τον έχω από 25 ημερών, και περνάω κάθε μέρα μαζί του(ς) από ένα σημαντικό κομμάτι του χρόνου της ημέρας, για περιποίηση, παρέα και εκπαίδευση. Αυτό για το βενιαμίν, σημαίνει και μία κατά μέσο όρο (προς τα επάνω) ώρα την ημέρα για τη βόλτα του.
Κάθε μέρα, βγαίνοντας από το σπίτι θα συναντήσω ανθρώπους που μας κοιτούν με συμπάθεια αλλά και ανθρώπους που μας κοιτούν με σιχαμάρα. Δεκτά και τα δύο, καθώς οι προσωπικές σκέψεις του καθενός είτε θετικές είτε αρνητικές είναι σκέψεις πραγματικά προσωπικές, και κανείς δε μπορεί ή θα έπρεπε να παρεμβαίνει εκεί. Ναι, η ιστορία αυτή έχει ένα Αλλά.
Σήμερα, βγαίνοντας από το σπίτι μεσημεράκι για τη βόλτα, μιας και είχε καλό καιρό μετά από το βαρύ χιονιά, αντιροβολάμε το δρόμο προς το πάρκο της Ηρούς και μετά για το πάρκο σκύλων στον Άγιο Δημήτρη, για να τρέξουμε, περνάμε από τη διάβαση του δρόμου προς το πάρκο (γιατί η εκπαίδευση του σκύλου περιλαμβάνει και μαθήματα του Κ.Ο.Κ. -σοβαρά), αντίθετα από έναν κύριο προχωρημένης ηλικίας με τα εγγόνια του. Την ώρα που φτάνει ο κύριος δίπλα μας κι ενώ ο σκύλος κι εγώ είμαστε ατάραχοι κι αμέριμνοι στο διάβα μας, σπρώχνει τα παιδιά μέσα στη μέση του δρόμου και μου φωνάζει: “Χριστιανέ μου, πάρε το σκύλο σου απο δω πέρα”, “είσαι τρελός που περνάς δίπλα μας” και άλλα χαρμόσυνα. Λέω, άστο, μην απαντήσεις, είναι μεγάλος άνθρωπος, μπορεί να τρόμαξε κλπ κλπ κλπ. Του είπα μόνο γιατί δε μου αρέσει να μου φωνάζουν στο δρόμο: “Σας παρακαλώ, μη μου μιλάτε. Εγώ δε σας ενοχλώ”.
Αφού σταυροκοπιέμαι, σαν καλός χριστιανός που βαφτίστηκα, αποχωριζόμενος την εκκλησία του μακαρονοτέρατος, προχωράω στο πάρκο, όπου ο Λασλίτος αποφασίζει πως αυτό το γρασίδι είναι καταπληκτικό για το φοβερό σχέδιό του, να το χ*σει. (Όχι το σχέδιο, το γρασίδι.) Και πράγματι, μέχρι ο σκύλος να πάρει θέση γνήσιας οπισθοσκόπευσης, έχω βγάλει το σακουλάκι και περιμένω. Με βλέπει μια κιουρία απο απέναντι και μου φωνάζει: “Ορίστε μας, αλήτη, που φέρνεις το σκύλο σου και τα κάνει όπου να’ ναι”. Δεν απαντώ κι αφήνω τον άλλο περαστικό κύριο να της μιλήσει με σωφροσύνη και να της εξηγήσει πως έχω το σχετικό σακουλάκι, πως θα καθαρίσω, πως δεν είμαι ανεύθυνος. Και σαν άλλος σατανάς, έφαγα και μερικές κατάρες. (Το ήξερα πως μπαίνοντας εγώ στα χριστιανικά δε θα είχα καλή κατάληξη.)
Λέω, πάμε Λασλίτο μου, πάμε να τρέξουμε στο πάρκο σκύλων. Κι ανηφορίζουμε το κεντρικό δρόμο προς την πλατεία. Κι εκεί που περπατάμε, δίνοτας πάντα τις κατάλληλες εντολές πορείας, πετάγεται ένας ένστολος αστυνομικός από ένα κρεωπωλείο αφηνιασμένος, πέφτει πάνω στο σκύλο, τον πατάει, σκούζει ο σκύλος, μπλέκεται στο λουρί και ξαναπετάγεται μέσα στο κερωπωλείο βρίζοντας: “Ω να σας πάρει ο διάλος, εσας και τα σκυλιά σας”. Μάγκες, τον έλυνα επί τόπου, αν η φωνή της συνείδησης που έχω δε με συγκρατούσε. Πάνω ακριβώς μπροστά του, με το σκύλο δίπλα μου και του λέω: “Ζήτα του συγγνώμη που τον πάτησες. ‘Οχι σε μένα που με έβρισες. Σε αυτόν που τον πάτησες.”. Ο μπάτσος -γιατί ναι, υπάρχει διάκριση σε αστυνομικό και μπάτσο, νομίζω η μαρτυρία μου το φανερώνει κι όλας- τραυλίζει κάτι ακαταλαβίστικα και του λέω: “Όταν οδηγείς, έτσι πηγαίνεις; Δεν κοιτάς τι είναι τριγύρω, απλά γκαζώνεις και όποιον πάρει ο χάρος;” Είπε μόνο: “Δε σας είδα” και χάθηκε προς το αστυνομικό τμήμα.
– Ωραία ιστορία, φίλε μου αλλά που θέλεις να καταλήξεις;
– Χαίρομαι που με ρωτάτε, φίλοι αναγνώστες και ευχαριστώ που με καλέσατε στην εκπομπή σας.
Λοιπόν,
1. Όποιος μου ξαναπεί που να πάω, πως και γιατί με το σκύλο μου, θα του πω που να πάει χωρίς το σκύλο μου. Στο μυαλό σας δέχομαι και να με ραπίζετε. Στην υπαρκτή(;) -είναι κι ένα άλλο ερώτημα αυτό- ζωή, να είστε ευγενείς.
2. Εσείς, που είστε μορφωμένοι σε σχέση με την κοινωνία και τη ζωή, αφιερώστε λίγο από το χρόνο σας να εξηγήσετε σε κάποιον από τον οικογενειακό σας περίγυρο, πως όταν κάτι δε μας αρέσει κάπου αποχωρούμε, δεν προσπαθούμε να αναγκάσουμε τον άλλο να φύγει.
3. Ο δημόσιος χώρος είναι αυτό που λέει το επίθετό που του προηγείται, δημόσιος. Σημαίνει πως δεν είναι σπίτι μας να κάνουμε ό,τι θέλουμε, ακολουθούμε τους κανόνες που έχουν θεσπιστεί τυπικά ή ηθικά.
4. Έχετε δικαίωμα επιλογής. Αξιοποιήστε το προς το καλύτερο.
5. Ώρα για φυσική. Ας μάθουμε λίγο για ένα σπουδαίο παληκάρι, το Νεύτωνα. Αυτός ο Νεύτωνας που λέτε, μίλησε μέσα σε άλλα για τρείς φοβερούς κι αλληλένδετους νόμους. Ελάτε να ρίξουμε μια ματιά. Και να δείτε πως η φυσική εφαρμόζεται στη καθημερινή μας ζωή.
Οι Τρεις Νόμοι του Νεύτωνα
- Πρώτος Νόμος του Νεύτωνα: Ο “Νόμος της Αδράνειας”.
“Κάθε σώμα, που βρίσκεται μέσα σε ένα αδρανειακό σύστημα, διατηρεί την κατάσταση ηρεμίας, ή ευθύγραμμης και η ομαλής κίνησής του, εφόσον καμία εξωτερική δύναμη δεν επιδρά για τη μεταβολή της ή η συνισταμένη των δυνάμεων ισούται με 0”.Δηλαδή, δε με ζαλίζεις αδερφέ, δε σε ζαλίζω. Ας διατηρήσουμε μια κατάσταση ηρεμίας.
- Δεύτερος Νόμος του Νεύτωνα: Ο “Θεμελιώδης νόμος της μηχανικής”.
“Η συνισταμένη των δυνάμεων που ασκούνται σε ένα σώμα, ισούται με το ρυθμό μεταβολής της ορμής του σώματος”.Που σημαίνει, ότι όσο πιό πολύ προσπαθήσεις να μου ζαλίσεις τον έρωτα, τόσο πιό γρήγορα θα γίνω πύραυλος και θα φύγουμε στο διάστημα.
- Τρίτος Νόμος του Νεύτωνα: “Νόμος δράσης-αντίδρασης”.
“Οι δυνάμεις που εξασκούνται από την αλληλεπίδραση δύο σωμάτων είναι πάντα ίσες κατά το μέτρο και αντίθετες κατά τη φορά”. Να το θέσω λαϊκά, η κάθε δράση έχει ίση αντίδραση.Όπως καταλαβαίνετε, όσο μου ζαλίσετε την ηρεμία μου, τόσο θα σας ζαλίσω ό,τι έχετε και δεν έχετε, γιατί αυτό είναι δίκαιο, το θέλει η φύση και το σύμπαν και κυρίως εγώ.
Γι’ αυτό, αν δεν καταλαβαίνετε από φυσική, έχω ένα φίλο που μπορεί να σας βοηθήσει να καταλάβετε τι προσπαθώ να πω. Να, αυτόν εδώ.
Ποτέ δεν ήθελε φασαρίες, ήθελε απλά την ηρεμία του, μέσα σε ένα κόσμο χαώδη. Και ποτέ, κανείς, δεν κατάλαβε το λόγο του Νεύτωνα που προσπάθησε να τους διδάξει. Έτσι, έπιπτε ράβδος. Όχι του Νεύτωνα. Του Μπαντ Σπένσερ.
Με τις υγείες μας!