Δεκαετίες τώρα, χτίζεται μια παγκόσμια κοινωνία συναισθηματικού φόρτου, ώστε να μπορεί πιό εύκολα η ελίτ να [δια]στρέφει τη ματιά των ανθρώπων από τα “λογικά” στα “ωχ! Τι πάθαμε, τρέχα τώρα γι’ αυτό που θέλουμε”. Κι όταν δε θα βολεύεις αλλο, “αυτοί που σου έβγαλαν τα μάτια, θα σε κατηγορήσουν για τυφλό”. Το συναίσθημα δε μπορείς να το μετρήσεις σε κλίμακα, τα δεδομένα όμως μπορείς. Και να τα αποδείξεις. Μπορείς να είσαι είτε “επαγγελματίας-εν θερμώ-συναισθηματίας” είτε “στρατηγός-αρχιτέκτονας-χειρουργός”. Κι αυτή είναι μια αλήθεια που πρέπει να αποδεχθείς. Είναι δύσκολο όμως ή έχει καταστεί δύσκολο, αφού οι διάσπαρτες πληροφορίες σε χτυπάνε με τέτοιο τρόπο, προσπαθώντας να σε πείσουν πως αν δεν σταυροφορείς -μεταξύ μας εις μάτην- για κάθε πράγμα που βλέπεις πως δεν πάει καλά, δεν είσαι Άνθρωπος και δεν ενδιαφέρεσαι για το well being αυτού του κόσμου.
Η πραγματικότητα είναι πως πιθανόν η αντίθετη, να μην ενδιαφέρεσαι τόσο για το δικό σου well being. Για να φροντίσεις καλά κάτι άλλο, είναι απαραίτητο πρώτα να φροντίσεις τον εαυτό σου. Εγωιστικό; Αναγκαίο θα έλεγα όσο το αίσθημα της επιβίωσης, που έχει κάνει ανθρώπους να σκοτώσουν σε αυτοάμυνα, να φάνε πτώματα συνανθρώπων ή πολλά άλλα, που εκ πρώτης αντιλαμβανόμαστε πως δεν είναι ηθικά και κοινωνικά σωστό μα η φύση μας, μας προτρέπει σε αυτά, για να σωθούμε ή καλύτερα για να μη σβήσουμε. Να αυτοσυντηρηθούμε. Πρώτα να είσαι εσύ καλά, να οχυρώσεις το κάστρο σου και ύστερα να βοηθήσεις εκεί που μπορείς. Όχι σε όλα όσα θέλεις, εκεί που μπορείς την κάθε στιγμή. Είναι πολέμος αυτός, κατά της ανθρωπότητας, στον οποίο είμαστε απλά μπερδεμένα μυρμήγκια που τρέχουν τριγύρω, με η μόνη μας μάχη να παράγουμε φθηνά και να καταναλώνουμε ακριβά, μέχρι να χάσουμε την αξία κάποιας από τις δύο αυτές ιδιότητες. Να μην αποκτούμε πολύ πνεύμα και διερωτόμαστε.
Σκέψου. Νοιώσε. Οργανώσου. Πράξε.
Σκέψου τα πράγματα λογικά και πρακτικά. Το συναίσθημά σου να είναι ο βαθύτερος λόγος για τον οποίον πράττεις αυτό που πράττεις. Να είσαι στρατηγός και να διαλέγεις τις μάχες σου και τις σχεδιάζεις. Αρχιτέκτονας και να χτίζεις ό,τι γκρεμίζεται, χειρουργός, να παίρνεις δύκολες αποφάσεις και να ακρωτηριάζεις αυτό που δε ζει πιά ή θα σκοτώσει το ζωντανό.
Μέτρα τα λόγια σου.
Η ίδια διαστρέβωλση υπάρχει, πέρα απο το συστημικά δομημένο τροπο ζωής και στο λόγο. Ο λόγος επηρεάζει την ανάπτυξη του εγκεφάλου μας, επηρεάει την πολυπλοκότητα της σκέψης μας. Είναι επιστημονικά κατατεθειμένο, πως οι δύσκολες γλώσσες και η γνώση αρκετών γλωσσών ταυτόχρονα αυξάνει τις συνάψεις μεταξύ των ημισφαιρίων, δίνει πιό πολλές οδούς μεταφοράς σκέψεων και πληροφοριών στον εγκέφαλο. Μην παίρνετε τα λόγια μου γι’ αυτό. Μια αναζήτηση στο pub med θα σας δώσει σειρά άρθρων περί αυτού.
Σκεφθείτε το τώρα από την ανάποδη. Έχουμε φτάσει σε σημείο, προσπαθώντας να αποτρέψουμε αυτά που ηθικοσυναισθηματικά μας φορτίζουν με τρόπους που αντί να διευκολύνουν τη ζωή μας και να ανεβάζουν το επίπεδό της, μας μπλοκάρουν τη δυνατότητα εξέλιξης της, τη δυνατότητα διεύρυνσης του πνεύματος μέσω της ανοιχτής συζήτησης κατά τα φιλοσοφικά πρότυπα συν της ελευθερίας της έκφρασης των ιδεών και των απόψεων και μας βάζουν σε σαφή και στεγανά κουτάκια ασφαλείας.
Κι αυτό το αστείο με τις ταμπέλες και τον κουτακισμό πρέπει να σταματήσει γιατί για να πεις κάτι που βγάζει νόημα στη σύγχρονη “ασφαλή” κουλτούρα, πρέπει να βρεις τον πιό ουδέτερο, ανάλατο και ξεπλυμένο τρόπο σύνταξης. Και αυτό είναι το παιχνίδι που παίζουν α) όσοι δεν έχουν αντίληψη και εύρος πνεύματος β) όσοι δεν αγαπούν τον πλούτο της διαλεκτικής (μπορεί να σχετίζονται ή να συμπεριλαμβάνονται με τους πρώτους) γ) όσοι έχουν υποχθόνιες ατζέντες. Εμένα προσωπικά, έχει πάψει εδώ και πολύ καιρό να με ενδιαφέρει πως χαρακτηρίζομαι. Ούτε ενδιαφέρομαι να μπω σε κουτάκια. Από εμπειρία θέλω να μοιραστώ μαζί σας, πως όσοι έχουν προσπαθήσει να με χαρακτηρίσουν κάπως ή να μου κολλήσουν κάποια ταμπέλα, έχουν ηττηθεί κατά κράτος από δύο υπέρτατα όπλα: τη διαλεκτική και το χιούμορ.
Για το χιούμορ: Το χιούμορ και το αστείο, είναι μια χημική ανισορροπία που πυροδοτείται από το ασυμβίβαστο της λογικής διαδικασίας και του ελαττώματος. Από τον ορθολογισμό και τη στειρότητα, δε γέλασε ποτέ κανείς. Οι εύθικτοι που διαμαρτύρονται, είναι σαν τους εικονοκλάστες. Άθρωποι που θα έκαιγαν ένα βιβλίο αν το περιεχόμενο του δεν αντιπροσώπευε τις ιδέες τους. Αν κάνουν ένα αστείο εις βάρος σας, πάνω σε κάποια αδυναμία σας, γελάστε. Αν είδικά και καλό. Κάντε κι εσείς σ αυτούς, χωρίς να είστε κακοπροαίρετοι. Μη μπαίνετε στα κουτάκια τους. “Θα έχετε μια αιωνιότητα να είστε κλεισμένοι σε κουτί”. Μην τους δώσετε τη χαρά να ζείτε σαν πεθαμένοι. Εκεί το αστείο θα είναι πραγματικά εις βάρος σας.
Σκεφθείτε. Νοιώστε. Οργανωθείτε. Πράξτε.
Για να συνοψίσω: Κάντε το συναίσθημα κινητήριο δύναμη αλλά πολεμήστε με τρόπο έξυπνο και πρακτικό για τα όσα έχετε ως σκοπούς. Να συνδιαλέγεστε, να εκφράζετε τις χωρίς δόλο και κακία απόψεις σας και να μη μασάτε αν κάποιος σας κακοχαρακτηρίζει, σας βάζει ταμπέλες ή μιλάει άσχημα ή διαβλητικά προς εσάς. Να έχετε χιούμορ. Σκοτώνει τα μικρόβια, τους μικροπρεπείς και κακανθρώπους και χαρίζει μακροζωία, μέσω του ανοιχτού νου, πνεύματος και οράματος.
Να παραμένετε ξύπνιοι. Να σκέφτεστε. Να νοιώθετε. Να οργανώνεστε. Να πράττετε.
Και να γελάτε. Δημιουργεί νέους φίλους και κάνει τους κακοπροαίρετους να ιδρώνουν.